1972 III 29
Zmarł metropolita Hilarion (Ohijenko)

Metropolita Hilarion (Ohijenko)

Iwan Ohijenko urodził się 15 stycznia 1882 r. Ukończył historyczno-filologiczne studia na Kijowskim Uniwersytecie św. Włodzimierza w 1909 r. W 1917 r. został doktorem, a rok później profesorem ukraińskiego Kijowskiego Uniwersytetu. Zasiadał w rządzie Semena Petruly, jako minister ds. narodowości.

Po wojnie ukraińsko-rosyjskiej, Iwan Ohijenko, przyjechał do Lwowa, gdzie został mianowany profesorem Lwowkiego Uniwersytetu. W latach 1932 – 1939 kierował zakładem słowianoznastwa na Uniwersytecie Warszawskim oraz prowadził wykłady w studium Teologii Prawosławnej na Uniwersytecie Warszawskim. Naukowiec pisywał artykuły w j. ukraińskim w tygodniku „Duchownyj Sijacz”. W kwietniu 1937 r. zmarła żona Iwana Ohijenki – Dominika.

Po wybuchu II wojny światowej postanowił przyjąć postrzyżyny mnisze, które miały miejsce 9 października 1940 r. Otrzymał wówczas imię Hilarion. Kilka dni później został podniesiony do godności archimandryty.

19 października 1940 r. miała miejsce chirotonia biskupia archimandryty Hilariona z tytułem biskupa chełmsko-podlaskiego. 20 października 1940 r. został podniesiony do godności arcybiskupa, a 16 marca 1944 r. – metropolity.

W 1944 r. metropolita Hilarion udał się do Słowacji, a we wrześniu 1947 r. – do Kanady. W 1951 r. został zwierzchnikiem Autokefalicznej Cerkwi Prawosławnej w Kanadzie (patriarchat konstantynopolitański).

Zmarł 29 marca 1972 r. w kanadyjskim mieście Winnipeg. Na cześć metropolity Hilariona w 1995 r. została ustanowiona w Ukrainie nagroda jego imienia. Siedem lat później władze kanadyjskie przekazały Ukrainie część spuścizny archiwalnej po zmarłym władyce.

Metropolita Hilarion był wybitnym językoznawcą i literaturoznawcą, poetą, prozaikiem, poliglotą oraz teoretykiem prawa kanonicznego, historykiem i znawcą dziejów Ukraińskiej Cerkwi Prawosławnej. Hierarcha napisał ponad 1000 artykułów i książek. Dokonał przekładu Biblii na język ukraiński. W maju 1937 r. we Lwowie ukazał się „Nowyj Zapowit’” (pol. Nowy Testament). Wydanie było tłumaczeniem opartym o oryginalne teksty aramejskie i greckie. Ówczesny profesor postanowił dokonać przekładu Starego Testamentu. Brytyjskie Towarzystwo Biblijne doszło do porozumienia z naukowcem. Profesor pracował nad przekładem przez siedem lat (1931-1938) i przygotował nowego wydania Biblii we współczesnym języku ukraińskim. Prace nad tekstem przerwał wybuch II wojny światowej. W 1942 r. Brytyjskie Towarzystwo wydało „Nowyj Zapowit i Psałtir” (pol. Nowy Testament i Psałterz). Dwadzieścia lat później – w 1962 r. – w Londynie ukazało się dzieło życia metropolity Hilariona „Biblii abo knhi sw. Pysma staroho i Nowoho Zapowitu” (pol. Biblia czyli księgi Św. Pisma Starego i Nowego Testamentu). Wydanie objęło również niekanoniczne księgi.

Na podst.:

Ilarion (Ohijenko), w: www.ortho-rus.ru
A. Mironowicz, Kościół Prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX w. , Białystok 2006, s. 194, s. 203.

Stefan Dmitruk