Każdego roku w październikową niedzielę po święcie Opieki Matki Bożej lubelska cerkiew katedralna od niemalże 400 lat uroczyście czci Lubelską Ikonę Matki Bożej.

Na zaproszenie arcybiskupa Abla, tegorocznym uroczystościom świątecznym, Całonocnemu Czuwaniu w sobotni wieczór  i Boskiej Liturgii w niedzielny poranek przewodniczył Arcybiskup Przemyski i Gorlicki Paisjusz. Po odczytanej lekcji Ewangelii władyka zwrócił się do zgromadzonych wiernych z homilią. Boska Liturgia zakończyła się tradycyjną procesją wokół świątyni i modlitwą przed Lubelską Ikoną Bogarodzicy. Następnie arcybiskup Paisjusz pozdrowił zebranych ze świętem. Podziękował duchowieństwu, wiernym i chórom za wspólną modlitwę, podkreślając udział dziecięcego chóru prowadzonego przez Paulinę Chwojko.

Lubelska Ikona Bogarodzicy pochodzi z czasów misji cyrylometodiańskiej na nasze ziemie. Dowiadujemy się tego z „wieliczanija”, kiedy od setek lat śpiewamy: „następcom pierwszych nauczycieli Słowian podarowałaś ten obraz miastu Lublin”. Ikona ta w 1633 r. przekazana została przez Księcia Konstantego Ostrogskiego na uroczystość wyświęcenia cerkwi przez św. Piotra (Mohyłę) Metropolitę Kijowskiego. Właśnie ród Książąt Ostrogskich był inicjatorem i sponsorem budowy świątyni „Przemienienia Pańskiego” w Lublinie w trudnym dla Prawosławia okresie wprowadzania unii brzeskiej.

Niestety oryginał ikony został wywieziony wraz z wyposażeniem cerkwi Przemienienia Pańskiego do Moskwy i zdeponowany w Monasterze Czudowskim w okresie tragicznego w skutkach dla Cerkwi „bieżeństwa”. Na polecenie władz stalinowskich monaster został zniszczony, a oryginał Lubelskiej Ikony Matki Bożej zaginął bez wieści. Według przekazu dwaj parafianie kupili na targu w Lublinie wierną kopię tej ikony pochodzącą z rozebranego soboru Podwyższenia Krzyża Pańskiego. Zajęła ona miejsce oryginału w cerkwi Przemienienia Pańskiego. 

Fot. Dmytro Pokhyliuk